به شکر آنکه داری دست بر میخانه ای ساقی ....... مرا از دست غم بستان به یک پیمانه ای ساقی
اگرچه آب و خاک من عمارت بر نمیدارد..... به درد باده کن تعمیر این ویرانه ای ساقی
کشاکش میبرد هر ذره خاکم را به صحرایی..... زهم مگذار اجزای مرا بیگانه ای ساقی
اگر از خاک برداری به یک پیمانه صائب را..... چه کم می‌گردد از سامان این میخانه ای ساقی؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر